Niebieska Karta to zezwolenie na pobyt w jednym z krajów Unii Europejskiej w celu wykonywania pracy wymagającej wysokich kwalifikacji. Warto wiedzieć jak można ubiegać się o Niebieską Kartę i kto może ją otrzymać? Jakie przywileje są z tego tytułu w porównaniu z Kartą Pobytu?
Kto może ubiegać się o Niebieską Kartę i jakie warunki trzeba spełnić?
Zezwolenie na pracę wymagającą wysokich kwalifikacji w Polsce, to inaczej Niebieska Karta UE. O tego rodzaju kartę czasowego pobytu może ubiegać się osoba, która posiada wykształcenie wyższe odpowiednie do danego stanowiska albo 5 lat doświadczenia pracy w danym zawodzie. Ponadto warunkiem uzyskania Niebieskiej Karty jest umowa o pracę, zlecenie lub dzieło z pracodawcą z UE na okres przynajmniej roku. Co więcej, wynagrodzenie musi być wyższe niż 150% średniej krajowej z poprzedniego roku. W Polsce w 2021 r. było to 7751,20 zł brutto, a w 2022 r. 8493,80 zł brutto. Cudzoziemiec ubiegający się o Niebieską Kartę nie może być obywatelem UE. Kryterium przy rozpatrywaniu wniosku jest też dostępność ubezpieczenia medycznego oraz dowód zamieszkania.
Jakie korzyści uzyskuje się, mając Niebieską Kartę w stosunku do Karty Pobytu?
Obydwie karty czasowego pobytu wydawane są maksymalnie na okres 3 lat. Jednak Niebieska Karta ma wiele zalet w porównaniu z Kartą Pobytu. Otóż członkowie rodziny osoby ubiegającej się o Niebieską Kartę mogą ubiegać się o Kartę Pobytu ze swobodnym dostępem do rynku pracy, czyli bez konieczności uzyskiwania zezwoleń na pracę. Wnioskodawca może ponadto ubiegać się o karty pobytu dla członków rodziny bez ich obecności w Polsce. W przypadku uzyskania pozytywnej decyzji automatycznie wydawane są wizy dla członków rodziny. Jeśli pierwsza Niebieska Karta została wydana w Polsce to po upływie 18 miesięcy od jej uzyskania cudzoziemiec może wyjechać do innego kraju Unii Europejskiej i po złożeniu tam wniosku o zezwolenie na pobyt podjąć pracę bez oczekiwania na decyzję w sprawie. Po 5 latach nieprzerwanego pobytu w UE osoba, która uzyskała Niebieską Kartę może ubiegać się o pobyt stały w kraju, w którym spędziła ostatnie 2 lata. Jednocześnie należy pamiętać, że są tutaj pewne warunki. Za pobyt ciągły uznawana jest sytuacja, gdy nieobecność w kraju nie przekroczyła 10 miesięcy, a jednorazowy wyjazd nie przekraczał 6 miesięcy. Trzeba wiedzieć, że wyjazdy służbowe czy leczenie za granicą do tego okresu nie są wliczane, jeśli posiada się udokumentowane dowody takiego pobytu.
